charakteru łączyły się harmonijnie tworząc niezapomnianą postać artysty i człowieka.

Antoni Słonimski

[...] Bolesny skurcz łapie każdego z nas, gdy przypominamy sobie – jedną z ostatnich – malutką rzeźbkę zatytułowaną „Głodny rzeźbiarz”. W okresie wielkiego ubytku sił ulepił tę bliżej nieokreśloną ceramiczną formę – zjawę, bez specjalnych zabiegów rzeźbiarskich, bez estetyzującej stylistyki, ale za to o przejmującej ekspresji i tak bezpośrednio akcentującej swój wyraz, można by ją przyrównać do wymownej szczerości dziecka. Nieważną już stała się cała nadbudowa  ogłady  plastycznej. Obłożnie choremu trudno się bawić w subtelności warsztatowe. Ważny jest sam wyraz jakiejś atawistycznej potrzeby zaspokojenia łaknienia. W tej prostej, nieskomplikowanej rzeźbce zawarty jest osobisty dramat Autora, który w ten sposób jeden jedyny raz ujawnia swoje cierpienie. [...]

Stanisław Słonina, „Projekt” 1990 nr 3

Parę dni temu byłem w domu Kenara. W domu nic się nie zmieniło, tylko Urszula pomalowała piec w kolorowe kwadraty. W szkole Kenara chłopcy i dziewczęta dalej pracują, mają ręce posmarowane gliną. Muzeum prac uczniowskich powiększa się o nowe rzeźby. W pokoju, na górce, zebrane są wszystkie rzeźby Kenara, biały anioł sprzed wojny – Sabała, szkic do rzeźby sportowej i niedźwiedzia, studium chłopca i ostatni, niedokończony cykl pięciu białych, surowych rzeźb – kobiety z bornią. Kenar zostawił prace rozpoczęte,  otwarte  … szkice  z  jasnych,  pogodnych godzin, relacje